VI GMINNY KONKURS

 WIEDZY O RÓŻAŃCU

 

 

Organizatorzy:

- Parafia Rzymskokatolicka pw. Znalezienia Krzyża św. w Końskowoli
- Zespół Szkół w Końskowoli im. H. Sienkiewicza -Szkoła Podstawowa

 

Adresaci:
- uczniowie z klas IV-VI szkół podstawowych z terenu gminy Końskowola

Cele konkursu:

- zachęcenie dzieci do praktykowania modlitwy różańcowej poprzez poznanie jej historii oraz lepsze zrozumienie jej znaczenia

- rozwijanie zainteresowań,

- integracja środowiska lokalnego

 

Regulamin:

Konkurs odbędzie się   26.10.2011 o godz.  9.00 w Szkole Podstawowej w Końskowoli.

 

Test konkursowy będzie opracowany na podstawie materiału, który zostanie przesłany do zainteresowanych szkół oraz wymagana będzie znajomość części i tajemnic różańcowych.

 

W konkursie może brać udział 5-6 uczniów ze szkoły.
Prosimy o zgłoszenie udziału w konkursie oraz  podanie nazwisk uczestników i opiekunów do 19.10.2011 (tel. 8816744, 503015573)

 

Uczestnicy otrzymają pamiątkowe dyplomy, a zwycięzcy nagrody.

 

 

Organizator Konkursu
Anna Kaczmarska

RÓŻAŃCOWE  WIEŚCI 
materiały konkursowe

 

 

         Historia Różańca Świętego

 

         Od wielu wieków Kościół przykłada wielką wagę do różańca św. Jest to wyraz chrześcijańskiej wiary inspirowany słowami Pisma św. Na powstanie modlitwy różańcowej miał wpływ zwyczaj od­mawiania przez mnichów psałterza (150 psalmów). Nie wszyscy mnisi potrafili posługiwać się łaciną, stąd zamiennie odmawiano określoną liczbę „Zdrowaś” i „Ojcze nasz”. Pierw­sze świadectwa takiej modlitwy sięgają roku 667 i dotyczą biskupa Ildefonsa z Toledo. Mnisi, aby się nie pomylić, odkła­da­li 150 kamyków. Z biegiem lat kamyki zaczęto wiązać w całość, w czym można się doszukiwać genezy zewnętrznej for­my różańca.

         Pierwotnie różaniec nosił nazwę „Salutiones” – poz­dro­wie­nie. Potem zwano go „Psalterium”- od Psałterza czyli 150 psal­mów. Używane na przełomie XIII i XIV wieku pojęcie „rosarium” oznaczało ogród różany. Ale bywało, że nazywano tak Matkę Bożą jako jeden wielki ogród róż, czyli wszystkich cnót i łask. W licznych rymowa­nych wierszach maryjnych składających się z 50 lub 150 strof (zwrotek), które w nawiązaniu do 150 psalmów były nazywane psalteriami, stale powtarzanym zwrotem było: „witaj Różo”.

         Odmawianie Psałterza Najświętszej Marii Panny czyli modlitwy złożonej ze 150 Zdrowaś i 15 Ojcze nasz, porównywano do ofiarowania Matce Bożej 150 róż, dlatego tę modlitwę nazwano wieńcem z róż czyli różańcem.

         Powstanie pobożności różańcowej jest zwią­zane ze św. Dominikiem, który żył w XIII wieku w Hiszpanii. Św. Dominik był założycielem zakonu Ojców Dominikanów. Legenda głosi, że pewnego dnia Najświętsza Maryja Panna ukazała się św. Dominikowi. Trzymając róża­niec powiedziała, że przez odmawianie różańca może na­wró­cić wielu niewierzących ludzi (Jeśli więc chcesz zdobyć te zatwardziałe dusze i pozyskać je dla Boga, głoś mój Psałterz). Św. Dominik otrzymał za pośrednictwem Matki Bożej wskazania, by uszere­gować główne prawdy Ewangelii dzieląc je na części i roz­pow­szechnić modlitwę różańcową na całym świecie. Dominik zgodnie z poleceniem Matki Bożej, głosił kazania i prze­platał je rozważaniem połączonym z odmawianiem różań­ca. W krótkim czasie dało się zauważyć wiele zmian na lepsze. Ludzie zaczęli wieść chrześcijańskie życie i porzucili swoje poprzednie złe obyczaje.

         Św. Jacek Odrowąż to bezpośredni uczeń św. Do­minika. Po spotkaniu z nim w Rzymie, św. Jacek wstąpił do zakonu Dominikanów. Św. Dominik pouczał go o ro­li Matki Bożej. Po powrocie do Krakowa św. Jacek szerzył cześć Maryi i uczył ludzi modlitwy różańcowej, dla­te­go mówi się, że przyniósł do Polski różaniec. Na obrazach często jest przedstawiany z różańcem w ręku.

         Kolejne wieki przynoszą rozkwit modlitwy różań­co­wej, której znaczenie doceniają kolejni papieże, łącząc z tą modlitwą różne odpusty i przywileje.

         Największym, a jednocześnie pierwszym historycznie udo­ku­mentowanym cudem różańcowym było zwycięstwo floty chrześ­cijańskiej w bitwie pod Lepanto. Wydarzenie to zade­cy­do­wało o przyszłości Europy, zaś modlitwę różańcową uczy­ni­ło modlitwą cenioną przez ludzi, propagowaną przez du­chow­nych, przez papieży połączoną z odpustami. Od 1571 r. może­my mówić o ostatecznym ugruntowaniu się jednej formy modlitwy różańcowej.

         Przed bitwą z wojskami tureckimi w 1571r. papież Pius V wezwał wszystkich katolików do modlitwy różańcowej. W dniu bitwy pod Lepanto –7 października- ukazała mu się Maryja ochraniająca swoim płaszczem katolików. Papież po zwy­cięstwie wojsk chrześcijańskich nad wojskami tureckimi ustanowił dzień 7 października świętem Matki Bożej Różańcowej. Papież Leon XIII w XIX wieku zalecił uroczyste odmawianie różańca przez cały październik.

         Do rozpowszechnienia różańca przyczyniła się przede wszystkim sama Matka Boża. Niemal we wszystkich swoich ostatnich objawieniach Maryja trzymała w ręku różaniec i usil­nie prosiła o jego odmawianie. Tak był np.: w Lourdes, w Gietrzwałdzie oraz w Fatimie.

         W miejscowości Lourdes we Francji w 1858 r. Matka Boża ukazała się 18 razy ubogiej, wiejskiej dziewczynie, czter­nastoletniej Bernardecie Soubirous. Na tle groty Bernardeta zo­ba­czyła Panią ubraną na biało, przepasaną niebieską szarfą. Na stopach miała złote róże, a w prawej ręce biały różaniec. Ta piękna Pani dołączyła się do Bernardety i wspólnie odmawiały różaniec. Prosiła Ona swoją małą przyjaciółkę, by powiedziała ludziom, aby pokutowali za swoje grzechy i modlili się. Pod­czas jednego z objawień na pytanie: kim jest, odpowie­dzia­ła, że jest Niepokalanie Poczęta. Od tamtego czasu wiele cu­dów wydarzyło się w Lourdes. Ludzie odmawiający tam ró­ża­niec proszą Matkę Bożą o pomoc i dziękują za otrzymane łaski.

         W 1917 r. Najświętsza Maryja Panna ukazała się dzie­sięcioletniej Łucji, dziewięcioletniemu Franciszkowi i sied­mio­letniej Hiacyncie. Jesienią poprzedniego roku, kiedy dzieci pilnowały stada owiec, objawił im się anioł. Powiedział, by odmawiały modlitwę do Trójcy Przenajświętszej, Naj­święt­sze­go Serca Pana Jezusa i Niepokalanego Serca Maryi, prze­pra­szając za wszystkie grzechy i obojętność wiernych. Anioł ukazywał im się jeszcze dwukrotnie. 13 maja 1917 r. w dolinie Cova da Iria dzieciom ukazała się Matka Boża. Prześliczna Pani, jak Ją nazywały, trzymała w ręce różaniec z białych pereł. Objawień było sześć, od maja do października, w miesięcznych odstępach. Za każdym razem Matka Boża naka­zy­wała dzieciom, by nabożnie i często odmawiały różaniec oraz pokutowały w intencji nawrócenia grzeszników. Ostat­nie­mu z objawień (13 października) towarzyszyły niezwykłe zja­wis­ka fizyczne, określane jako „cud wirującego słońca”. Widziało to kilkadziesiąt tysięcy ludzi. Prześliczna Pani przeds­tawiła się wówczas jako Matka Boża Różańcowa. Spra­wiło to, że modlitwa różańcowa stała się jeszcze popularniejsza niż do tej pory.

         Matka Boża powierzyła pastuszkom trzy tajemnice, któ­re zostały przekazane papieżowi Piusowi XII przez Łucję. Dwie pierwsze tajemnice były znane od lat – zapowiadały II wojnę światową oraz narodziny i upadek systemu komu­nis­tycz­nego. Trzecia tajemnica mówiła o „biskupie w bieli, który upadnie po strzale z broni palnej”. 13 maja 1981 r., dokładnie w rocznicę pierwszego objawienia w Fatimie, podczas au­diencji na Placu św. Piotra w Rzymie do papieża strzelał Turek Ali Agca. Wydarzenia te interpretowano, iż dla Ojca św. było jasne, że przy życiu zachowała go macierzyńska ręka Maryi. Dlatego jeden z pocisków, który utkwił w papieskim sa­mo­cho­dzie, Jan Paweł II przekazał biskupowi Fatimy, który umieścił go w koronie rzeźby Matki Bożej w fatimskim sanktuarium.

         Dzisiejszy świat podzielony konfliktami, pełen zagro­żeń, winien w modlitwie różańcowej szukać pomocy. W czasie objawień Maryja za pośrednictwem dzieci wzywała świat, by nawrócił się do Boga, by w modlitwie różańcowej upraszał łas­ki dla zagrożonego złem świata.

 

JAN PAWEŁ II o różańcu

 

         Wielką miłością modlitwę różańcową darzył Jan Paweł II, czerpiący z duchowości Ma­ryj­nej ojczystego kraju. Tak często w jego rękach widzieliśmy ró­ża­niec, gdy modlił się za świat, za Kościół, za ludzi. W Watykanie 16 października 2002 roku ogłoszono List Apos­tolski papieża Jana Pawła II Rosarium Virginis Mariae o Różańcu świętym skierowany do biskupów, duchowieństwa i wiernych naszego Kościoła. Ojciec Święty w tym liście pragnął zwrócić naszą uwagę na wielki dar, jakim jest dla nas modlitwa różańcowa. W Liście Apostolskim czytamy: „Ja sam również nie pomijałem okazji, by zachęcać do częstego odmawiania różańca. Od mych lat młodzieńczych modlitwa ta miała ważne miejsce w moim życiu duchowym. Różaniec towarzyszył mi w chwilach radości i doświadczenia. Zawie­rzy­łem mu wiele trosk. Dzięki niemu zawsze doznawałem otuchy (...) różaniec - to modlitwa, którą bardzo ukochałem. (...) Ileż łask otrzymałem w tych latach (1978-2002) od Najświętszej Dziewicy poprzez różaniec”. Papież powtarzał za wiel­kim apostołem modlitwy różańcowej błogosławionym Bart­łomiejem Longo, że w różańcu możemy widzieć „słodki łań­cuch łączący nas z Bogiem”.

         Papież Jan Paweł II w swoim liście ogłosił okres od paź­dzier­nika roku 2002 do października 2003 Rokiem Różańca, abyśmy mogli w tym czasie odkryć pełne znaczenie modlitwy różańcowej. Jan Paweł II dodał też do różańca pięć tajemnic światła.

         Papież Jan Paweł II pragnął, abyśmy w modlitwie różań­co­wej prosili przede wszystkim o tak potrzebny pokój na świecie, a także w naszym sercu, bowiem „różaniec ze swej natury jest modlitwą pokoju”, bowiem w niej kontemplujemy Chrystusa, który jest Księciem Pokoju i „naszym pokojem”. Różaniec jest także modlitwą pokoju „ze względu na owoce miłości miło­sier­nej, jakie rodzi”. Następnie, podkreśla Papież, że różaniec był zaw­sze modlitwą rodziny i za rodzinę, sprzyjał jej jedności. Jakże dzisiaj rodziny są zagrożone, ludzie nie potrafią ze sobą przebywać, rozmawiać, często czas na wspólną rozmowę za­bie­ra nam telewizor. Ojciec Święty jest przekonany, że jeżeli bę­dzie wspólna modlitwa różańcowa w naszych rodzinach, to ro­dziny takie pozostaną ze sobą zjednoczone, umocnią się we wzajemnej miłości i zgodzie. List Jana Pawła II zawiera także za­chętę, aby w modlitwie różańcowej polecać Bogu i wsta­wien­nictwu Maryi dzieci, ich drogi wzrastania, zachęcać dzieci do wspólnej modlitwy z rodzicami. Wówczas dzieci będą mog­ły dzięki tej modlitwie uniknąć wielu niebezpieczeństw, które na nie czyhają, jak narkotyki, rozpasany hedonizm, przemoc, bezsens i rozpacz.

Nie za­nied­bu­jmy tej modlitwy, bądźmy apostołami różańca, ufajmy w moc wspólnej modlitwy i obfitość łask Bożych upraszanych za pośrednictwem Królowej Różańca Świętego.

 

Ważniejsze daty z dziejów Różańca świętego

Pocz. XIIIw. - W połudn. Francji zwycięstwo nad albigensami łączone z podaniem o przekazaniu Różańca świętemu Dominikowi (1170 - 1221) przez Matkę Bożą.

2 poł. XV w. - Kartuzowi Henrykowi z Kalkaru przypisuje się oddzielenie 10 "Zdrowaś Maryjo" - modlitwą "Ojcze nasz".

1470 r. - Dominikanin Alan z Rupe posłuszny nadprzyrodzonej interwencji, zakłada pierwsze Bractwo Różańcowe we Francji.

1571 r. - Papież (dominikanin) św. Pius V przypisuje zwy­cięst­wo pod Lepanto nad Turkami modlitwie różańcowej i usta­nawia święto Matki Bożej Różańcowej, a wcześniej (1569) zatwierdza jednolitą formę różańca dla całego Kościoła (trzy części i piętnaście tajemnic).

ok. 1600 r. - Włączono do Różańca trzy wezwania: wiary, nadziei i miłości, symbolizowane trzema "Zdrowaśkami".

1858 r. - Matka Boża osiemnaście razy objawia się w Lourdes z Różańcem w ręku, ze śnieżnobiałych pereł, połączonych ze złotym łańcuszkiem zakończonym złotym krzyżykiem.

1883 r. - Papież Leon XIII ustanawia październik miesiącem szczególnej modlitwy różańcowej. Do Litanii Loretańskiej wprowadza wezwanie: "Królowo Różańca świętego, módl się za nami". Wydaje kilkanaście Encyklik o Różańcu.

1877 r. - Objawienie Matki Boskiej w Gietrzwałdzie, w Polsce: "Chcę abyście codziennie odmawiali Różaniec".

1917 r. - Różańcowe objawienia Matki Bożej w Fatimie: "odmawiajcie codziennie Różaniec". Rozkwit na świecie nabożeństw fatimskich.

1974 r. - Papież Paweł VI w Adhortacji apostolskiej Marialis Cultus, poświęca modlitwie różańcowej czter­naście nu­me­rów (42-45). Dużo miejsca poświęca wspólnej modlitwie różańcowej w rodzinie.

1978-2004 r. - Papież Jan Paweł II w swoich przemówieniach na audiencjach generalnych (środowych), z okazji mod­lit­wy Anioł Pański oraz podczas podróży misyjnych, usta­wicznie zabiera głos na temat modlitwy różańcowej, pot­wier­dza naukę swych poprzedników, podkreśla ewange­liczny, chrystologiczny, eklezjalny i maryjny charakter Różańca świętego; jego wymiar indywidualny, rodzinny i wspólnotowy, charakter modlitwy uwielbienia i dziękczynienia Bogu, przebłagania i zadośćuczynienia za grzechy, zachęca do modlitwy dzieci, młodzież i dorosłych, duchownych i świeckich.

 

 

 

 

Czy znasz części i tajemnice różańca i potrafisz go odmawiać?